De eerste Ghaneese woordjes.

Hoi allemaal,

Oei oei oei, ik loop achter met het schrijven van de weblogs. Ik ga jullie nu dus eens snel bijpraten over hoe het hier in Ghana allemaal gaat. In deze blog praat ik jullie bij over de 4e en 5e week van onze reis.

Op stage gaat het redelijk, we zijn er ondertussen wel een beetje aangewend en ook elke dag maken we weer nieuwe dingen mee. Toch valt het voor sommigen wel een beetje tegen. Het is veel mee kijken en je kan niet veel zelf doen. Dus zodra ik iets van een handeling mag doen vind ik dat leuk. Het mee lopen met de artsenvisite (dit is de ronde die de arts elke dag maakt langs de patiënten om het beleid verder af te spreken) vind ik wel erg interessant. De arts die vaak de artsenvisite loopt is aardig en legt veel uit. De artsen visites gebeuren over het algemeen in het Dangme (de lokale taal die ze hier spreken) waardoor wij het niet kunnen volgen. Als je er dan naar vraagt leggen ze uit wat er is afgesproken en ook waarom het is afgesproken.
Toch maak ik hier wel heftige dingen mee. Ze gaan anders om met de mensen en ook met pijn. Er wordt zuinig omgegaan met pijnmedicatie en het wordt ook niet effectief gebruikt. Ik vind het wel lastig om die mensen zoveel pijn te zien lijden. Huilen is hier iets belachelijks en staan ze mensen uit te lachen als ze huilen. Ik vind dat moeilijk om te zien maar het hoort bij de cultuur.

Deze weken heb ik samen met Gondie op de IPD en maternity gestaan. Op de IPD lag 1 man en 2 kinderen met wonden. 1 Kindje had een abces, de andere had grote brand wonden en de man had een flinke vuile wond op zijn voet. Samen met een verpleegkundige uit het ziekenhuis zijn we de wonden gaan verzorgen (oftewel, zij verzorgd de wonden en wij kijken/geven spullen aan). Dit was een heftige ervaring. Het was een wat oudere verpleegkundige die niet flauw was en alles nogal hardhandig deed. Zo ook bij het jongentje (3 jaar) met de brandwonden. Ze ging deze wond verzorgen met de helft water en de helft alcohol. Alcohol prikt natuurlijk gigantisch in een wond en dit jongentje verging van de pijn. Ik moest van de verpleegkundige zijn voetjes vast houden, zijn moeder hield de handen vast en zo ging ze de wond verzorgen. Het was echt een verschrikkelijke ervaring, als ik het jongentje aan keek stond de angst in zijn ogen. Ik heb niet te veel gekeken want het was erg om te zien. Dit beeld zal ik ook niet snel vergeten. Op zo’n moment besef ik goed wat blij we mogen zijn met de zorg die ze in Nederland bieden. Ik ben ook blij dat de zorg in Nederland veel menselijker is en dat ik die zorg ook mag bieden.

De week daarop zijn we naar maternity gegaan. We hadden geluk want op het moment dat we binnen kwamen lag er een mevrouw met weeën. Het ging erg snel want binnen 2 uur was het kindje geboren. Het was de eerste natuurlijke bevalling die ik ooit heb gezien dus erg bijzonder. Ze gaan wel erg anders er mee om. Het kindje wordt niet bij de moeder gelegd maar gelijk door de verpleegkundige gewassen. Pas terug op de kamer wordt het kind bij de moeder gelegd. Er was ook geen vader aanwezig en toen het kind eenmaal geboren was, was er ook geen emotie te zien bij de moeder. Bij ons is het meestal een blijde gebeurtenis, terwijl je dit niet aan de moeders hier afleest.
Deze 2 dagen heb ik weer veel geleerd over bevallingen en heb ik er 2 mogen zien. Erg bijzonder.

We zijn ook bezig met het project. Het loopt nog niet helemaal soepel. We hebben veel gepraat en uiteindelijk kwamen we erachter dat het eerste onderwerp over de moeders op de afdeling Maternity erg breed was en lastig om uit te voeren. Het vooral een stukje cultuur waar we dan tegen aan lopen en dat kan je niet gaan veranderen.
We hebben gekozen om nu een project te gaan doen met het boekje Child Health Records. Dit een boekje die een kind krijgt met zijn geboorte. Hierin staat wat voorlichting over malaria, diarree, voeding en familyplanning. Verder staat er ook een groeicurve in en kan de verpleegkundige er in schrijven wat voor vaccinaties het kind heeft gehad. Het is ook de bedoeling dat het kind 1 keer per maand tot dat ze 5 jaar zijn naar consultatie komen in het ziekenhuis. Dan wegen ze het kind en geven ze vitamines of vaccinaties. Het is erg goed dat er zo’n boekje is en dat er consultatie is. Het enige nadeel is dat het boekje in het Engels geschreven is en het de meeste ouders geen Engels kunnen. Wij gaan kijken wat we daar mee kunnen gaan doen om toch goede voorlichting aan de ouders te kunnen geven. Ik vind het een erg leuk onderwerp en ook echt een onderwerp waar we iets mee kunnen. Dus daar gaan we de komen de weken mee aan de slag.

Gondie en ik besloten om na stage een keer naar huis te gaan lopen. Dus woensdag middag zijn wij vanuit het Dangme East District Hospital via Big Ada naar huis in Ada Foah gelopen. Met de trotro is het ongeveer 20 minuutjes. Om 2 uur zijn we gaan lopen. Het was erg warm maar wel te doen. Het eerste stuk was nogal saai, het is een rechte weg en niet veel te zien in de omgeving. Na ongeveer een uur lopen kwamen we in een klein dorpje. Hier zaten mensen op een bankje en werden wij gevraagd om even bij ze te komen. We kregen gelijk een baby in ons armen geduwd en we moesten ermee op de foto. Ze vonden dat erg leuk en we hebben ze ook de foto’s laten zien. Ze spraken bijna geen Engels dus communiceren was lastig maar toch leuk om eens in zo’n dorpje te zijn en wat te communiceren met de mensen. Na een kwartier vervolgde we ons pad. De scholen waren net uit waardoor er allemaal kinderen/tieners in uniformen over straat liepen naar huis. Al snel kwam er een jongen bij ons fietsen. Hij heette Paul en kwam van school vandaan. Hij heeft ons van alles verteld over Ghana, over zijn school en over zijn leven. Hij was erg aardig en we hebben lekker gepraat. Hij heeft ongeveer een uur tot aan Big Ada naast ons gefietst. En toen hij een andere kant op moest vertelde hij dat wij nu zijn vrienden waren en dat we telefoonnummers uit moesten wisselen. We hebben hem Gondie’s telefoon nummer gegeven en vooral erbij gezegd dat hij niet elke dag hoeft te bellen want Ghanezen bellen vaak voor niks haha.
In Big Ada hebben we op een terasje gezeten om even uit te rusten. Hier kwamen we al snel aan de praat met 2 oudere mannen die gezellig een borreltje aan het drinken waren. Zij hebben ons wat woordjes in Dangme geleerd:
Blafono = Blanke. (Dit woord horen al vanaf dag 1 elke keer weer als we op straat lopen, vooral de kinderen maar ook volwassenen die dat roepen haha)
Openo = Dankjewel.
Kho ne kee = Hoe gaat het met je.
I nge seminga = Met mij gaat het goed.
Ik weet niet of je het zo goed schrijft maar zo spreek je het in ieder geval wel uit haha. Erg leuk om dat zo te leren. Zelfs die oude mannen wilde ons telefoon nummer zodat ze ons vaker Ghaneese les konden geven haha.
Na veel foto’s en veel praatjes met Ghaneese mensen kwamen we rond half 7 eindelijk aan in het banahouse. Het was echt een hele ervaring en super leuk om te doen. We besloten gelijk dat we dit nog wel eens vaker zouden gaan doen.

Het eerste weekend zijn we naar Accra gegaan. Iefke, Charlotte en ik zijn gaan winkelen in de Accra mall. Daar heb je mr Price waar ze leuke kleding hebben. ’s Avonds zijn we gaan eten bij Mama Mia met de hele groep waar we weer hebben genoten van de heerlijke pizza’s. Daarna zijn we gaan stappen in Accra. Ook Ashley, haar vriend, broer en een vriendin waren er. De mensen van SPH die in het kerkhuisje zitten waren er ook dus we hadden een gezellige groep en het was weer een leuke avond.
De volgende dag zijn we naar Krokobite beach gegaan. Dit is een half uurtje rijden vanuit Accra. We hebben daar lekker op het strand gelegen en ’s avonds met z’n allen gegeten bij een heerlijk restaurantje. Er was daar een reggea party in de avond waar veel mensen naar toe komen. Het was een gezellig avondje met veel rasta’s en relaxte muziek.

Het weekend daarop besloten we een rustig weekendje te houden en zijn we met een deel van de groep naar Maranatha gegaan. Met z’n 6en hadden we een jetski huurt. We hadden allemaal nog nooit op een jetski gezeten dus het was wel spannend. De jongen die de jetski verhuurde legde uit hoe het werkte. Samen met Charlotte ben ik op de jetski gegaan. De eerste 10 minuten ben ik bij haar achterop gegaan. Het was wennen maar na een tijdje ging het erg goed en was het super vet om te doen. Later mocht ik maar ging hij totaal niet vooruit. Bleek er een jongetje achter op de jetski gesprongen te zijn dus kon hij dat gewicht niet aan. Dus toen de jongen eraf sprong ging het erg goed. Het was echt leuk om dit met z’n allen te doen. ’s Avonds hebben we gefeest en de volgende dag hebben we heerlijk relaxt op het strand gelegen en wat gezwommen. Wat is het een heerlijk plekje en wat kan je er goed tot rust komen! Kortom, het gaat nog allemaal erg goed in Ghana en ik geniet nog elke dag van alles wat ik hier meemaak.

Liefs Daniëlle.