De eerste kennismaking en belevenissen met Ghana.
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
09 Februari 2014 | Ghana, Ada Fua
Het heeft even geduurd maar hier is hij dan, mijn eerste reis verslag. Vorige week zondag vertrok ik met papa, mama en Chantalle richting schiphol om vervolgens met Iefke, Charlotte, Denise en Gondie naar Ada Foah te gaan in Ghana.
Op Schiphol hebben we (toch met wat traantjes) afscheid genomen van onze ouders. Maar eenmaal door de paspoortcontrole kregen we er erg veel zin in en konden we niet wachten tot we er eindelijk zouden zijn. De vluchten verliepen prima. Op Casablanca hadden we een tussenstop van 4 uur wat wel lang duurde. Charlotte raakte daar aan de praat met een man die nogal wat gedronken had. Hij pakte het lege fantablikje van Iefke en schonk zo rode wijn over van een fles in dat blikje. Een erg vreemde man en vooral heel irritant. Op dat soort momenten ben ik toch erg blij dat ik niet alleen reis maar dat ik meerde meiden om mij heen heb.
Na een lange reis en 2 uurtjes slaap kwamen we eindelijk aan in Accra. Hier zou iemand ons opwachten. Het was toch wel spannend want we wisten niet goed waar ze ons kwam opwachten en hoe ze eruit zou zien. Maar nog voor we de aankomst hal in kwamen zwaaide Ashley naar ons.
Ashley is een vrijwilligster van de Ghanagangerstichting en vangt de studenten op bij het vliegveld en zorgt dat wij een goed verblijf hebben. Ze heeft een Ghanese vriend die Maranatha beach camp runt. Dit is een mooi schiereiland op 20 minuten varen van Ada Foah. De opbrengsten van Maranatha beach camp gaan naar een school die gebouwd is in de community waar de mensen nog heel primitief leven en waar hij ook is opgegroeid. Echt een mooi initiatief.
In Accra hebben we eerst ontbijt en zijn we om 9 uur naar de shoppingmall gegaan. Hier hebben boodschappen gedaan en zijn we langs de vodafone winkel gegaan. Deze shoppingmall is eigenlijk zoiets als een groot winkelcentrum in Nederland en de prijzen zijn hier ook vergelijkbaar met Nederland, in de rest van het land vallen de prijzen allemaal wel mee.
Na de nodige boodschappen zijn we doorgegaan naar ons huis in Ada Foah. Ashley had een prive trotro geregeld en het paste net met alle koffers. Een trotro is eigenlijk een soort busje waar iedereen mee mee kan reizen voor een paar cedi (Ghanese munt). Na 2 uur in de warme trotro kwamen we eindelijk aan bij het Banahouse, een mooie bungalow in het dorpje. Het is ongeveer 15 minuten lopen voor we in het centrum zijn.
In het huis hebben we ook onze andere huisgenoten ontmoet: Demi, Charlotte, Veerle, Marie en Charlotte. Ja, we hebben 3 Charlottes in huis dus dat zal nog wel eens verwarrend zijn haha. Deze meiden doen de opleiding onderwijsassistent en lopen stage op basisscholen in de buurt.
's Avonds zijn we met z'n alle en Ashley wat gaan eten in een restaurantje in het dorp. Het duurt hier altijd erg lang voordat het eten komt, dat is ook wel wennen. Ik bestelde friet met vis. Ik schrok wel even toen ik mijn eten kreeg: het was een complete vis met kop en vinnen maar hij smaakte goed (dat vliegtuigvoedsel was namelijk niet te eten..).
De rest van de week hadden we nog een soort van 'vakantie'. We zijn nog op bezoek geweest bij het ziekenhuis. Hier hebben we Grace (een verpleegkundige die veel voor ons doet en zo ook van de week lekker voor ons heeft gekookt) en Vivian de hoofdzuster ontmoet. We hebben een schema gemaakt en besloten dat we de eerste 2 weken 10 dagen stage lopen, elke werkdag dus van 8 tot 2. Dat zijn wel lekkere tijden. Ook hebben we de markt in Kasseh bezocht. Dit hebben we samen met Ashley gedaan. We hebben voor het eerst een openbare trotro gebruikt. Elk plekje wordt gebruikt en er zit geen airco in. Gelukkig kunnen de ramen open anders zat je echt aan elkaar geplakt. Ik vond het een vrij eng ritje. De weg van Ada Foah naar Kasseh is erg slecht: overal gaten en stukken uit de weg. In Nederland zouden we dan voorzichtig rijden maar hier rijden ze keihard en slingerend over de weg om toch de meeste gaten te kunnen ontwijken. Ook lopen er overal mensen op straat en ook in een druk straatje rijden ze flink door. Op sommige stukken rijden ze wel 100 tot 120 km/u. En nu ongeveer een week na de eerste trotro ervaring blijf ik het nog steeds eng vinden.
De markt in Kasseh was erg druk: overal lopen/praten/schreeuwen mensen en ook rijden ze door smalle gangen met een soort van kruiwagens. Het is dus wel opletten waar je loopt. De markt hier is erg groot dus het was wel even zoeken naar de boodschappen die we nodig hadden. Gelukkig wist Ashley alles wel te vinden. Maar na ongeveer 1,5 uur lopen hadden we het wel gehad en zijn we terug gegaan naar ons huis.
Donderdag ben ik met Gondie en Denise naar Accra gegaan. De andere meiden in huis hadden uitgelegd hoe we er met de trotro naar toe moesten gaan. Het duurde ongeveer 2 uur voordat we er waren. En na de boodschappen gedaan te hebben voor ongeveer 10 man konden we weer terug. Het was erg warm in de trotro en met alle tassen boodschappen was het ook niet echt handig. We zijn ongeveer een dag onderweg geweest om 'even' boodschappen te halen.
Wat wel nog steeds wennen is, is de aandacht die je krijgt als blanke. Ik had niet verwacht dat je zo veel aandacht zou krijgen omdat er in deze streek toch wel vaker blanken te vinden zijn (vanwege de ghanagangers organisatie). Kindjes zwaaien, veel mensen begroeten je en de mannen roepen vooral: 'will you mary me?' of 'can i have youre number?' Dit begint toch wel een beetje vervelend te worden.
Van het weekend zijn we met z'n allen naar Maranatha beach camp gegaan. Desmond (een jongen die altijd de gasten van Ada Foah naar Maranatha vaart) haalde ons op en bracht ons naar Maranatha beach camp. Onderweg vaar je langs luxe huizen en villa's en opeens staat er dan een grote muur. Na die muur zie je hutjes staan, de community waar de vriend van Ashley is opgegroeid. Het is heel tegenstrijdig om dat te zien. Er is geen stromend water of elektriciteit en de mensen wassen zich in de rivier. Gelukkig is er nu dat schooltje opgericht zodat de kinderen daar een betere toekomst kunnen krijgen.
Maranatha is serieus een paradijs: strand met palmbomen met aan de ene kant een rivier en aan de andere kant een wilde zee. Op dit schiereiland staan hutjes waar we 2 nachten hebben geslapen. Overdag hebben we lekker rustig op het strand gelegen, een beetje gezwommen en verder niks gedaan. 's Avonds kwam er een DJ en was er een kampvuur. Hier hebben we met z'n allen lekker gedanst op de Ghanese muziek. Wat kunnen die Afrikanen dansen zeg, ook Desmond ging helemaal los. Daar kunnen wij nog wat van leren. De hutjes waar wij verbleven waren wel primitief: een bed (gewoon op het zand) en een tafeltje met stoel. De hutjes zijn gevlochten van palmboom bladeren en er zit geen wc of douche in. Dus dat werd met zandvoeten het bed in haha. Ik sliep bij Demi, Charlotte en Veerle in 1 hutje. De volgende ochtend kwam Demi erachter dat er iets aan haar tas had lopen knagen en er zat een gat in. Ook was er een koek papiertje uitgehaald. De pootjes stonden ook in het zand en het leek op een rat. Echt smerig. Gelukkig hebben we er niks van gemerkt maar elke keer als we het hutje in gingen was het wel opletten.
De eerste week was dus wel een beetje vakantie voor ons. Wij hebben veel gezien in de omgeving en lekker kunnen wennen aan het weer en de temperatuur (elke dag rond de 30/35 graden). We hebben voor een klein deel al kennis kunnen maken met de Ghanese cultuur. Deze week start onze stage en ik ben erg benieuwd hoe dat gaat worden!
Liefs Daniëlle.
Op Schiphol hebben we (toch met wat traantjes) afscheid genomen van onze ouders. Maar eenmaal door de paspoortcontrole kregen we er erg veel zin in en konden we niet wachten tot we er eindelijk zouden zijn. De vluchten verliepen prima. Op Casablanca hadden we een tussenstop van 4 uur wat wel lang duurde. Charlotte raakte daar aan de praat met een man die nogal wat gedronken had. Hij pakte het lege fantablikje van Iefke en schonk zo rode wijn over van een fles in dat blikje. Een erg vreemde man en vooral heel irritant. Op dat soort momenten ben ik toch erg blij dat ik niet alleen reis maar dat ik meerde meiden om mij heen heb.
Na een lange reis en 2 uurtjes slaap kwamen we eindelijk aan in Accra. Hier zou iemand ons opwachten. Het was toch wel spannend want we wisten niet goed waar ze ons kwam opwachten en hoe ze eruit zou zien. Maar nog voor we de aankomst hal in kwamen zwaaide Ashley naar ons.
Ashley is een vrijwilligster van de Ghanagangerstichting en vangt de studenten op bij het vliegveld en zorgt dat wij een goed verblijf hebben. Ze heeft een Ghanese vriend die Maranatha beach camp runt. Dit is een mooi schiereiland op 20 minuten varen van Ada Foah. De opbrengsten van Maranatha beach camp gaan naar een school die gebouwd is in de community waar de mensen nog heel primitief leven en waar hij ook is opgegroeid. Echt een mooi initiatief.
In Accra hebben we eerst ontbijt en zijn we om 9 uur naar de shoppingmall gegaan. Hier hebben boodschappen gedaan en zijn we langs de vodafone winkel gegaan. Deze shoppingmall is eigenlijk zoiets als een groot winkelcentrum in Nederland en de prijzen zijn hier ook vergelijkbaar met Nederland, in de rest van het land vallen de prijzen allemaal wel mee.
Na de nodige boodschappen zijn we doorgegaan naar ons huis in Ada Foah. Ashley had een prive trotro geregeld en het paste net met alle koffers. Een trotro is eigenlijk een soort busje waar iedereen mee mee kan reizen voor een paar cedi (Ghanese munt). Na 2 uur in de warme trotro kwamen we eindelijk aan bij het Banahouse, een mooie bungalow in het dorpje. Het is ongeveer 15 minuten lopen voor we in het centrum zijn.
In het huis hebben we ook onze andere huisgenoten ontmoet: Demi, Charlotte, Veerle, Marie en Charlotte. Ja, we hebben 3 Charlottes in huis dus dat zal nog wel eens verwarrend zijn haha. Deze meiden doen de opleiding onderwijsassistent en lopen stage op basisscholen in de buurt.
's Avonds zijn we met z'n alle en Ashley wat gaan eten in een restaurantje in het dorp. Het duurt hier altijd erg lang voordat het eten komt, dat is ook wel wennen. Ik bestelde friet met vis. Ik schrok wel even toen ik mijn eten kreeg: het was een complete vis met kop en vinnen maar hij smaakte goed (dat vliegtuigvoedsel was namelijk niet te eten..).
De rest van de week hadden we nog een soort van 'vakantie'. We zijn nog op bezoek geweest bij het ziekenhuis. Hier hebben we Grace (een verpleegkundige die veel voor ons doet en zo ook van de week lekker voor ons heeft gekookt) en Vivian de hoofdzuster ontmoet. We hebben een schema gemaakt en besloten dat we de eerste 2 weken 10 dagen stage lopen, elke werkdag dus van 8 tot 2. Dat zijn wel lekkere tijden. Ook hebben we de markt in Kasseh bezocht. Dit hebben we samen met Ashley gedaan. We hebben voor het eerst een openbare trotro gebruikt. Elk plekje wordt gebruikt en er zit geen airco in. Gelukkig kunnen de ramen open anders zat je echt aan elkaar geplakt. Ik vond het een vrij eng ritje. De weg van Ada Foah naar Kasseh is erg slecht: overal gaten en stukken uit de weg. In Nederland zouden we dan voorzichtig rijden maar hier rijden ze keihard en slingerend over de weg om toch de meeste gaten te kunnen ontwijken. Ook lopen er overal mensen op straat en ook in een druk straatje rijden ze flink door. Op sommige stukken rijden ze wel 100 tot 120 km/u. En nu ongeveer een week na de eerste trotro ervaring blijf ik het nog steeds eng vinden.
De markt in Kasseh was erg druk: overal lopen/praten/schreeuwen mensen en ook rijden ze door smalle gangen met een soort van kruiwagens. Het is dus wel opletten waar je loopt. De markt hier is erg groot dus het was wel even zoeken naar de boodschappen die we nodig hadden. Gelukkig wist Ashley alles wel te vinden. Maar na ongeveer 1,5 uur lopen hadden we het wel gehad en zijn we terug gegaan naar ons huis.
Donderdag ben ik met Gondie en Denise naar Accra gegaan. De andere meiden in huis hadden uitgelegd hoe we er met de trotro naar toe moesten gaan. Het duurde ongeveer 2 uur voordat we er waren. En na de boodschappen gedaan te hebben voor ongeveer 10 man konden we weer terug. Het was erg warm in de trotro en met alle tassen boodschappen was het ook niet echt handig. We zijn ongeveer een dag onderweg geweest om 'even' boodschappen te halen.
Wat wel nog steeds wennen is, is de aandacht die je krijgt als blanke. Ik had niet verwacht dat je zo veel aandacht zou krijgen omdat er in deze streek toch wel vaker blanken te vinden zijn (vanwege de ghanagangers organisatie). Kindjes zwaaien, veel mensen begroeten je en de mannen roepen vooral: 'will you mary me?' of 'can i have youre number?' Dit begint toch wel een beetje vervelend te worden.
Van het weekend zijn we met z'n allen naar Maranatha beach camp gegaan. Desmond (een jongen die altijd de gasten van Ada Foah naar Maranatha vaart) haalde ons op en bracht ons naar Maranatha beach camp. Onderweg vaar je langs luxe huizen en villa's en opeens staat er dan een grote muur. Na die muur zie je hutjes staan, de community waar de vriend van Ashley is opgegroeid. Het is heel tegenstrijdig om dat te zien. Er is geen stromend water of elektriciteit en de mensen wassen zich in de rivier. Gelukkig is er nu dat schooltje opgericht zodat de kinderen daar een betere toekomst kunnen krijgen.
Maranatha is serieus een paradijs: strand met palmbomen met aan de ene kant een rivier en aan de andere kant een wilde zee. Op dit schiereiland staan hutjes waar we 2 nachten hebben geslapen. Overdag hebben we lekker rustig op het strand gelegen, een beetje gezwommen en verder niks gedaan. 's Avonds kwam er een DJ en was er een kampvuur. Hier hebben we met z'n allen lekker gedanst op de Ghanese muziek. Wat kunnen die Afrikanen dansen zeg, ook Desmond ging helemaal los. Daar kunnen wij nog wat van leren. De hutjes waar wij verbleven waren wel primitief: een bed (gewoon op het zand) en een tafeltje met stoel. De hutjes zijn gevlochten van palmboom bladeren en er zit geen wc of douche in. Dus dat werd met zandvoeten het bed in haha. Ik sliep bij Demi, Charlotte en Veerle in 1 hutje. De volgende ochtend kwam Demi erachter dat er iets aan haar tas had lopen knagen en er zat een gat in. Ook was er een koek papiertje uitgehaald. De pootjes stonden ook in het zand en het leek op een rat. Echt smerig. Gelukkig hebben we er niks van gemerkt maar elke keer als we het hutje in gingen was het wel opletten.
De eerste week was dus wel een beetje vakantie voor ons. Wij hebben veel gezien in de omgeving en lekker kunnen wennen aan het weer en de temperatuur (elke dag rond de 30/35 graden). We hebben voor een klein deel al kennis kunnen maken met de Ghanese cultuur. Deze week start onze stage en ik ben erg benieuwd hoe dat gaat worden!
Liefs Daniëlle.
-
12 Februari 2014 - 23:19
Leane:
Nou, al veel gezien en meegemaakt. En dan nu het echte werk. Veel succes daarbij. Ben nu al benieuwd naar je volgende verslag.
Lieve groeten. -
12 Februari 2014 - 23:38
Carla:
Wow in een week al een hoop ervaringen rijker. We zijn erg benieuwd naar je verdere ervaringen. Veel liefs groeten Carla -
13 Februari 2014 - 09:17
Ab:
Leuk verslag, zo zijn we er toch een beetje bij. Groetjes papa.
-
13 Februari 2014 - 12:51
Diana:
Hey Daan,
Superleuk om te lezen wat je allemaal doet en meemaakt! Het klinkt nu al als een geslaagd avontuur..op die rat in je hutje na dan natuurlijk;) haha. Je zal vast nog veel meer gaan beleven, ben benieuwd naar alle verhalen die nog gaan komen! Veel succes & plezier op je stage deze week!
Lieve groetjes, tante Diana -
13 Februari 2014 - 13:51
Ine:
Hoi Daniëlle,
Bedankt voor je mooie reisverslag, wat heb je al veel beleefd! Ik ben al benieuwd naar je volgende bericht, ook hoe het is op je stage!
Veel succes!
Groetjes tante Ine. -
13 Februari 2014 - 16:07
Chantalle Van Stiphout-Mesu:
Hey Danielle,
Geweldig, wat een avontuur! Leuk om je reisverslag te lezen en de foto's te zien. Heel veel plezier nog daar en geniet van al het moois!
Groetjes Chantalle (van Stiphout-Mesu) -
13 Februari 2014 - 16:44
Monique :
Super leuk om te lezen dat het zo goed met je gaat daar in het Afrikaanse ;)
veel groetjes,
Monique -
13 Februari 2014 - 17:32
Ome Cor:
Hoi Daniëlle,
Erg leuk om dit te lezen.
De tekst heb ik zojuist afgedrukt. Ine gaat morgen naar oma Sturm en kan dit dan meenemen.
Is ook zij op de hoogte van je avonturen.
Heel veel succes verder en we hopen snel weer meer nieuws van je te kunnen lezen.
Groet,
ome Cor -
13 Februari 2014 - 19:26
Marleen :
Hoi Daniëlle,
We vinden het erg leuk om je reisverslag te lezen!! Heel veel succes met je stage!
Groetjes Marleen -
14 Februari 2014 - 09:24
Opa Wim&Oma Riet:
Leuk verslag Danielle,oma moet het nog lezen,ze geeft nog geen tijd,ze is aan het schoon maken hahaha.
Lieve groetjes Opa,Oma -
16 Februari 2014 - 20:59
Aleida :
Hoi Daniëlle,
Mooi reisverslag, geniet en veel succes in het Afrikaanse land.
Liefs tante Aleida
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
